Летась нехта скардзіўся, што фэст без дажджу гэта гамон, і ў гэты раз богі пачулі агульны лямант і на літоўскую зямлю сышлі цуды нябесныя. Вецер вясела зрываў наметы, град шротам намагаўся прабіць дах машыны, навальніца стагнала і пляскалася ў твар цяжкімі кроплямі, грукатала маланкамі. Гэта Kilkim Žaibu, ен спраўдзіў сваю назву.